...
آیا برای دوست داشتن
به اندازه کافی بزرگ شده ام؟
نبودنت آتش شده است در تنم
آرزو کردم امروز باران ببارد
و دلم خنک شود
برف بارید
سردم شد
پتو را به خودم پیچیدم و به دستهای تو فکر کردم
دلم می خواهد برای دوست داشتن
به اندازه کافی بزرگ شده باشم..
پ.ن:
- روزهای آبی
...
چند صباحی ست عادت کرده ام صبح ها یک لیوان بزرگ نسکافه بخورم و اینقدر این عادت عمیق شده که بدون خوردنش روزم خوب شروع نمی شود. امروز نسکافه ام تمام شده بود. شبیه معتاد بیچاره ای با التماس به محمد نگاه کردم که توی آشپزخانه چایی بقیه همکارها را توی فنجان می ریخت. گفتم چاره ای نیست برای من هم چایی بیاور. پشت میز که رسیدم محمد با یک لیوان نسکافه داغ وارد اتاق شد و با لهجه شیرینش گفت خانم مهندس از همسایه برایتان دو قاشق نسکافه ستاندم. گواراتان. این روزها من دلم به همین محبتها خوش است. به همین آدمهای معمولی و هر روزه. فکر می کنم دنیا هم به خاطر همین محبتهاست که هنوز روی پاست. به خاطر همین آدمها.
...
دستانم با دستانت حرف میزند
پاهایم با پاهایت
چشمهایم با چشمهایت
هر کدام
ترانه ای می خوانند
اما
لبهایمان که به هم می رسد
یک ترانه می خواند
بوسه ها
شکوفه ها را در زمستان
بیدار میکند.
پ.ن:
- حال خوبم را ریخته ام توی لبخندم و به دنیا تعارف میکنم.
...
دیگر گریه نمی کنم
مگر لبخند چه عیبی دارد؟
من می خواهم اندوهم را با بوسه نشان دهم
و وقتی خیلی غمگینم
تو را محکم بغل کنم.
پ.ن:
- من آدم نگه داشتن گذشته هستم. آدم مراقبت از خاطرات و وسایل. آدم چنگ زدن برای حفظ هر چیزی که یه روز تازه بوده، رنگ داشته. دلم نمی آید گذشته را رها کنم.
...
صدایت
از کوهها می گذرد
از دریاها
ابرها
از سیمان و آهن و شیشه
می گذرد
و می نشیند روی قلبم
من می گریم
و صدایت
آرامم می کند
صدایت
بغض هزارساله ام را نرم می کند
شراب می شوم
و تمام پیاله ها را
پر می کنم!
پیا مست شویم
و تمام دنیا را مست کنیم
بیا فقط
وقتی همدیگر را تنگ بغل کرده ایم
از شادی گریه کنیم!
پ.ن:
- روزهای آبی
هی پروانه کوچک