گنجشك خيس

...

یک زمانی قرار است داستان این روزها را برای نوه هایمان تعریف کنیم؟ کدام نوه وقتی هنوز برای بچه دارشدن هم دو دلیم؟ وقتی هنوز فکر می کنیم سهم خودمان را از این زندگی نگرفته ایم؟ اما حالا این قسمت ماجرا مهم نیست. بالاخره کسی را پیدا می کنیم که برایش قصه ی زندگیمان را بگوییم. همه زیر و بالاها و پستی و بلندی هایش را و همین روزهایی که مرگ پشت در خانه هایمان بود و ما برای اینکه وارد نشود توی خانه حبس شده بودیم. همین روزهایی که همه دنیا ترسیده و مغموم بودند و من بینشان احساس آزامش می کردم. از اینکه مرگ اینقدر نزدیک بود نمی ترسیدم. دیده بودم پدرم وقتی که رفت چقدر آرام بود. هیچ وقت چشمهایش اینقدر آرام نبود. هیچ وقت اینقدر بی تشویش نخوابیده بود. مرگ چیز ترسناکی نبود، نیست. اگر زنده ماندم تعریف می کنم که در روزهای نزدیکی مرگ هیچ دغدغه ای نداشتم. آرام بودم و زندگی کوتاهم را با رضایت به خاطر می آوردم. اگر زنده ماندم تعریف می کنم که این روزها چقدر حالم خوب بود. 

...

یک فنجان چای لاهیجان می نوشم و به روزهای گذشته فکر میکنم. همه ی روزهایی که خوب یا بد تمام شد و تنها ردی از خودش باقی گذاشت روی روحم، جسمم و زندگیم. آدمهای زیادی آمدند، رفتند، ماندند و هر کدام یک ماجرای جدید ساختند؛ یک تجربه، یک حرف، یک زخم و گاهی محبتی عمیق. فکر می کنم زندگی چیزی بیشتر از این نیست. همین مدام در معرض تجربه های جدید قرار گرفتن. همین تحمل و تلاش و اشک و لبخند. همین مدام افتادن و بلند شدن و دوباره شروع کردن.